به گزارش مشرق، ساعت ۱۶ و ۳۰ دقیقه یکشنبه (هفتم تیر سال ۱۳۶۶) بود که چند فروند هواپیمای بعثی با شکستن حریم شهر کوچک سردشت، دست به جنایتی نابخشودنی زدند و این رژیم که برای رسیدن به اهداف شومش از هیچ اقدامی هراس نداشت، در این روز بر سر مردم بی‌دفاع این شهر غربی بمب‌های شیمیایی از نوع خردل ریخت. وضعیت به‌گونه‌ای شد که در همان ساعات ابتدایی بعد از این جنایت، حدود ۱۳۰ نفر از زنان، کودکان و سالخوردگان به شهادت رسیدند.

بنابراین هفتم تیر سال ۱۳۶۶ روزی غم‌بار و ناراحت‌کننده‌ای برای ملت ایران بود، چراکه افرادی بر اثر بمباران رژیم بعثی به شهادت رسیدند که اصلاً نظامی نبودند. انتشار گاز خردل در سطح شهر موجب این شد تا حتی فضای بیمارستان‌ها و درمانگاه‌ها نیز برای پذیرش بیماران مناسب نباشد، لذا اغلب پرستاران بیمارستان را ترک کردند. البته بهداری سپاه پاسداران در اسرع وقت به کمک آتش‌نشانی به رفع آلودگی هوا پرداختند و افرادی که وضعیت نامناسبی داشتند را به بیمارستان‌های تهران، ارومیه و تبریز منتقل کردند ولی با همه این اوصاف، در شهر سردشت که حدود یک‌ میلیون و ۲۰۰ نفر جمعیت داشت، هشت هزار نفر مصدوم شدند و با اینکه برخی از مصدومان از این حادثه دلخراش نجات یافتند، اما عوارض ریوی همچنان این عزیزان را اذیت می‌کند.

رزمندگان اسلام در سال‌های پایانی جنگ به پیروزی‌های پی در پی دست پیدا کردند و شاید همین موضوع موجب کینه دشمن بعثی از جمهوری اسلامی ایران شده بود که بدون درنظر گرفتن قوانین بین‌المللی اقدام به بمباران شیمیایی برخی از مناطق ایران کرد. جالب‌تر اینجاست که جمهوری اسلامی ایران بعد از بمباران سردشت تصاویر و گزارش‌های مربوطه را به سازمان ملل و مجامع بین‌المللی ارسال کرد، اما این نهادهای به اصطلاح حامی حقوق بشر نه تنها واکنشی نسبت به این اقدام صدام انجام ندادند بلکه حتی نماینده‌ای را نیز به منطقه حادثه دیده نفرستادند.

بی‌توجهی سازمان‌های بین‌المللی به جنایت‌های صدام در دوران دفاع مقدس درحالی صورت می‌گرفت که جمهوری اسلامی ایران در آن دوران نه فقط با کشور عراق بلکه با ۸۰ کشوری که به نوعی با پشتیبانی از صدام و ارسال تجهیزات نظامی به عراق از این کشور حمایت می‌کردند، در حال جنگیدن بود.

رژیم صدام با حمایت کشورهای اروپایی در سال پایانی جنگ ۳۴ حمله شیمیایی را به‌ویژه در مناطق غیرنظامی انجام داد و با به شهادت رساندن افراد بی‌دفاع و غیرنظامی روح پلید و وحشی خود را به جهانیان نشان داد. خباثت این رژیم منحوس به همین جا ختم نمی‌شود، بلکه هواپیماهای عراقی حتی بعد از قطعنامه ۵۹۸ نیز دوباره در عملیات بازپس‌گیری فاو، از بمب‌های شیمیایی استفاده کردند، اما مجامع بین‌المللی باز هم نسبت به این اقدام سکوت کردند.

در حالی که ۲۵ سال از حمله عراق به سردشت می‌گذرد کسانی که نجات پیدا کردند هنوز از درد ناشی از بمباران شیمیایی رژیم بعث عراق رنج می‌برند و با آثار و پیامدهای این بمباران دست به گریبان هستند. این بمباران باعث شد تا شهر سردشت اولین شهر قربانی جنگ‌افزارهای شیمیایی در جهان پس از بمباران هسته‌ای هیروشیما نامیده شود. بمباران شیمیایی سردشت تنها جنایت جنگی عراق علیه کشورمان نبود بلکه این رژیم در منطقه اشنویه، حلبچه و برخی از روستاهای مریوان نیز از بمب‌های شیمیایی استفاده کرد و غیرنظامیان بسیاری را به شهادت رساند.

به هر حال جنگ با تمام سختی‌ها و شیرینی‌هایی که داشت بعد از هشت سال به پایان رسید، اما هیچ نهاد و سازمانی به جنایت‌های صورت گرفته توسط رژیم صدام رسیدگی نکرد و همین عدم‌توجه این نهادها به اقدامات صدام نشان می‌دهد که اظهارنظرهای سازمان ملل و کشورهای مدعی حامی حقوق بشر فقط شعار حمایت از مردم است و در عمل هیچ اعتقادی به مردم ندارند.